Peranan DBP dalam Bahasa Melayu

Situasi 36

Dewan Bahasa dan Pustaka (DBP) atau nama asalnya Balai Pustaka merupakan sebuah jabatan kerajaan Malaysia yang ditubuhkan pada 22 Jun 1956 .  DBP ditubuhkan pada mulanya sebagai sebuah jabatan kecil di bawah Kementerian Pelajaran Malaysia di Johor Bahru, Johor Darul Takzim bertujuan untuk mengembangkan bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan  dan bahasa rasmi negara yang akan memperoleh kemerdekaan tidak lama lagi pada ketika itu. Walaubagaimanapun, DBP pada asalnya dikenali dengan nama Balai Pustaka.

            Setelah berlangsungnya Kongres Bahasa dan Persuratan Melayu III di Singapura dan Johor Bahru pada 16 hingga 21 September 1956, Balai Pustaka telah ditukarkan kepada nama Dewan Bahasa dan Pustaka hasil persetujuan bersama dalam kongres tersebut. Selain itu, DBP juga dinaik taraf menjadi sebuah badan bebas yang mempunyai anggota lembaganya yang tersendiri.

 Pada tahun 1957, DBP telah memindahkan pusat pentadbirannya dari Johor Bahru ke Kuala Lumpur yang mana ketika itu ibu pejabatnya merupakan bekas wad sebuah hospital di Jalan Young. Melalui Ordinan Dewan Bahasa dan Pustaka 1959, DBP sekali lagi telah dinaik taraf menjadi sebuah badan berkanun. Sehubungan dengan penaikan taraf yang diberi, DBP telah diberi kuasa autonomi dalam beberapa bidang antaranya:

i.            Menggubal dasarnya yang khusus.

ii.           Menyusun rancangan pembinaan dan pengembangan bahasa dan sastera.

iii.         Menjalankan kegiatan penerbitan dan perniagaan buku yang serupa dengan sektor swasta.

Terdapat 6 matlamat penubuhan Dewan Bahasa dan Pustaka sepertiyang tercatat dalam Akta DBP (semakan tahun 1978 pindaan dan perluasan 1995) iaitu:

i.           Untuk membina dan memperkaya bahasa kebangsaan (Bahasa Melayu) dalam semua bidang termasuk sains dan teknologi.

ii.           Untuk memperkembang bakat sastera khususnya dalam bahasa kebangsaan.

iii.    Untuk mencetak atau menerbitkan atau membantu dalam percetakan atau penerbitan buku-buku, majalah-majalah, risalah-risalah dan lain-lain bentuk kesusasteraan dalam bahasa kebangsaan dan dalam bahasa-bahasa lain.

iv.        Untuk membakukan ejaan dan sebutan serta membentuk istilah-istilah kata yang sesuai dalam bahasa kebangsaan.

v.        Untuk menggalakkan penggunaan bahasa kebangsaan yang betul.

vi.     Untuk menggalakkan penggunaan bahasa kebangsaan supaya ia akan digunakan secara meluas bagi segala maksud mengikut undang-undang yang sedang berkuatkuasa.