Situasi 36
Dewan
Bahasa dan Pustaka (DBP) atau nama asalnya Balai Pustaka merupakan sebuah
jabatan kerajaan Malaysia yang ditubuhkan pada 22 Jun 1956 . DBP ditubuhkan pada mulanya sebagai sebuah
jabatan kecil di bawah Kementerian Pelajaran Malaysia di Johor Bahru, Johor
Darul Takzim bertujuan untuk mengembangkan bahasa Melayu sebagai bahasa
kebangsaan dan bahasa rasmi negara yang
akan memperoleh kemerdekaan tidak lama lagi pada ketika itu. Walaubagaimanapun,
DBP pada asalnya dikenali dengan nama Balai Pustaka.
Setelah berlangsungnya Kongres
Bahasa dan Persuratan Melayu III di Singapura dan Johor Bahru pada 16 hingga 21
September 1956, Balai Pustaka telah ditukarkan kepada nama Dewan Bahasa dan
Pustaka hasil persetujuan bersama dalam kongres tersebut. Selain itu, DBP juga
dinaik taraf menjadi sebuah badan bebas yang mempunyai anggota lembaganya yang
tersendiri.
Pada
tahun 1957, DBP telah memindahkan pusat pentadbirannya dari Johor Bahru ke
Kuala Lumpur yang mana ketika itu ibu pejabatnya merupakan bekas wad sebuah
hospital di Jalan Young. Melalui Ordinan Dewan Bahasa dan Pustaka 1959, DBP
sekali lagi telah dinaik taraf menjadi sebuah badan berkanun. Sehubungan dengan
penaikan taraf yang diberi, DBP telah diberi kuasa autonomi dalam beberapa
bidang antaranya:
i. Menggubal dasarnya yang khusus.
ii. Menyusun rancangan pembinaan dan pengembangan
bahasa dan sastera.
iii. Menjalankan kegiatan penerbitan dan
perniagaan buku yang serupa dengan sektor swasta.
Terdapat
6 matlamat penubuhan Dewan Bahasa dan Pustaka sepertiyang tercatat dalam Akta
DBP (semakan tahun 1978 pindaan dan perluasan 1995) iaitu:
i. Untuk membina dan memperkaya bahasa
kebangsaan (Bahasa Melayu) dalam semua bidang termasuk sains dan teknologi.
ii. Untuk memperkembang bakat sastera khususnya
dalam bahasa kebangsaan.
iii. Untuk mencetak atau menerbitkan atau membantu
dalam percetakan atau penerbitan buku-buku, majalah-majalah, risalah-risalah
dan lain-lain bentuk kesusasteraan dalam bahasa kebangsaan dan dalam
bahasa-bahasa lain.
iv. Untuk membakukan ejaan dan sebutan serta
membentuk istilah-istilah kata yang sesuai dalam bahasa kebangsaan.
v. Untuk menggalakkan penggunaan bahasa
kebangsaan yang betul.
vi. Untuk menggalakkan penggunaan bahasa
kebangsaan supaya ia akan digunakan secara meluas bagi segala maksud mengikut
undang-undang yang sedang berkuatkuasa.